جشنِ بێڵندانە

یک شنبه 8 ارديبهشت 1398 ساعت 2:12 | بازدید : 105 | نویسنده : محمد فاضل شوکتی | ( نظرات )

جشنِ بێڵندانە
این روزها، در فضای کشور به حق یا ناحق، بدجوری "ناامیدی" تزریق می شود و همان سبب شده است هر تماس و ارتباطی با خمیرمایه "اندوه" شروع یا تمام شود و صدالبته در کنار خود،"خشم"،"عصبانیت"، "ترس"،"دلهره"،"بی ثباتی"،"خواب های پریشان" و دهها آسیب روانی، جسمی و اداری و ... به دنبال داشته باشد!
پدیده هراس از چهره ها،شخصیت ها،اقوام، ادیان و مذاهب غیرخودی ، خشکسالی، جنگ بر سر آب، آسیب های زیست محیطی و تحریم هم قوز بالاقوز شده اند که اگر به این ها، ساختار ناکارآمد تعلیم و تربیت و آموزش عالی و نیز رسانه های عمومی و ملی را هم اضافه کنیم، چتر سیاه غم و ابر تیره تورم و گرانی و جنگ و ناامنی سایه می گستراند و حداقل های امید را هم می ربایند.. در چنین اوضاع و احوالی، چندسالی است که جمعی متعهد، آن روی دیگر سکه می بینند و کار دگر می کنند ..
نمونه کوچکی از آن همت عالی را گروهی از دوستان مدرسه ایم در زادگاهم که یک روستای گردشپذیر و استراتژیک مرزی است،متحقق ساخته اند.
اینان آستین همت بالازده و به جنگ و کارزار "اندوه" و "سایه شوم ناامیدی" رفته اند و صبورانه و متعهدانه، بذر "شادی" و"امید" می پاشند!
هوشیارانه با بازگشتی منطقی و به گاه، شکوهمندی رسوم بومی و فرهنگ امید را در تاریخ منطقه به کاوش نشسته و از دل رسوم محلی، جشن "بێڵندانە" را بیرون کشیده اند و با همان بهانه، زایش "امید" را نشانه رفته اند.
جشن "بێڵندانە"، که در میانه چله بزرگ، برگزار می شود، جمعی از کودکان خردسال تا پیران کهنسال را حول آتشی عظیم که با مشارکت همه روستاییان شعله ور می شود،گرد می آورد که ظاهر آن، بدرقه زمستان و استقبال از بهار است اما در بطن اجرا، زیبایی های ذیل نیز عاید می آید:
۱• جوشش روح تعاون،همکاری و مسئولیت پذیری
۲•وحدت فکری و عملی و انسجام نسلی
۳•روح آشتی جویی وصلح گستری
۴• امیدزایی و رؤیاپردازی
۵•خلاقیت و نوآوری
۶.و...
اگر در لابه لای اهداف آن جشن، فقط آن یک نکته مرتبط با "امیدزایی" و "رؤياپردازی" را برگیریم، بر اهمیت کار این مجموعه جوان پی می بریم که چه سان در راستای "ادای مسئولیت اجتماعی"، سر از خاک ناامیدی برآورده و "مهر" و" عشق" می پرورند.
دیروز شاهد بودم که "پوره همینه" بر بالای درخت سیب و مشرف به مراسم، خاطرات دیروزی را شخم می زد و دو کودک ناز نیز در آن همه شلوغی و همهمه شادی، روی برف ها و هم سطح کف پای مامان ها، به خواب ناز رفته بودند!
امید و شادی امنیت و آرامش، نیاز امروز جامعه ما هستند که بێڵندانە را با فحوای پایان برف روبی، یا دقیق تر، بی رمقی زمستان، در تأمین این چند، موفق یافتم...
امیدوارم در سایه بذل توجه #رسانه و اصحاب رسانه، وسعت نظر مسئولان و هدایت و راهبری بزرگان، حلقه عشق جوانان بالنده در جای جای این گُهرسرزمین، ریشه دواند و انرژی شان بسترساز واکاوی تاریخ کهن این سرزمین شود تا از لابه لای اوراق آن، محمل هایی برای "همزیستی مسئولانه"، "هم افزایی کنشگرانه" و" همدلی پیشبرانه" بیرون کشند و در سایه سار این سه، " امید" و شادی، "امنیت و آرامش"،"معنویت"و "علم" و معرفت افزونتر ارمغان آورند...
تا بادا چنین بادا...درود بر مجریان جوانش
رئوف آذری،فعال صلح و مهربانی، دبیرکارگروه " سواد رسانه و مسئولیت اجتماعی"انجمن سواد رسانه ای ایران
بێڵندانە : عنوان جشنی است که هرساله در اواسط چله بزرگ، با مشارکت عمومی و تولیت جوانان روستایی و با محوریت فحوای " وانهادن پاروی برف روب"به نشان پایان زمستان و استقبال از بهار در روستاهای شهرستان سردشت و برخی مناطق شمال غرب به ویژه کردنشین اجرایی می شود...

به زمزیران خوش آمدید - زمزیران مرجع اطلاعات و نوشته های متعدد در مورد دو شهر پیرانشهر و سردشت است .هر روز به ما سر بزنید ، مارا نقد کنید و پیشهادات خود را برای ما ارسال کنید تا شاهد پر بارتر شدن مطالب این وبلاگ باشید. له ده سپیکی وتاردا، ده‌مهه‌وێ سوپاسی تیکرای هونه ران،ویژه وانان،هه لبه ست وانان،نووسه ران،وه رگیران وهونه رمه ندان بکه م که بی پسانه وه له خزمه ت کلتوور و که له پووری نه ته وه ی کورد دا هه دا ناده ن وژینی خویان ته رخان کردووه بو هه رچی زیاتری گه شانه وه ی ئه ده ب و ویژه ی کورده واری.

برچسب‌ها: جشنِ بێڵندانە , رئوف آذری , فعال صلح و مهربانی , ,

موضوعات مرتبط: روف آذری , ,

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

سگ های ولگرد و رسالت شهروندی ما!

یک شنبه 8 ارديبهشت 1398 ساعت 1:59 | بازدید : 59 | نویسنده : محمد فاضل شوکتی | ( نظرات )

سگ های ولگرد و رسالت شهروندی ما!
در دنیای درهم تنیده امروزی که پیچیدگی هایش حد و حصر و مرزی ندارند، امنیت و آرامش و استمرار بر مسیر خدمت و تحصیل نیکی ها، بسیار شکننده، صعب الوصول و دشوار شده است!
امروزه، مواجهه و افتادن در کمین سگ_های_ولگرد، جزو سرشت زندگی شده است و گویا هیچ یک از ما، راه فراری از آنها نداریم چه اینکه، به تعبیری "سگ های ولگرد" چون دیو غیبی تاریکی های دوران کودکی مان، چون سایه ای همواره در پی ما هستند! "سگ های ولگرد"، در اشکال گونه گون ظاهر می شوند و در مکان های متفاوت، کمین می کنند اما خصلت مشترک همه شان، " عو عو کردن"، "پارس کردن" و "چنگ انداختن" است!
علی رغم احترامی که نگارنده به تبع سرشت دوستداری محیط زیست، برای جمع شمار حیوانات، گیاهان، درختان، انسان ها و آنچه در زیست کره پیرامونی ما قرار دارد، قایل است اما به تجربه دریافته است که حیوان های تن پرور و خودخواه، جز به کمین کردن سر راه زندگی و تناول کردن از نخچیر لقمه های آماده و بر سبیل مراد رفتگان نمی اندیشند!
گیاهان تیغ دار، جز به زخمی کردن گل سرخ زندگی، نظری ندارند!
درختان شبه مانچینیل، جز، ترشح شیره چسبناک دام گستر و تعارف سیب مرگ، هنر دیگری سراغ ندارند!
آدم های درخودگُم شده، جز زبان طعن و قلم زهرآگین، اراده انفصال و کات کردن پُل های ارتباطی، رسالتی دیگر برای خود نمی شناسند!
و این هر چند، محتمل در هر کوی و برزن و در هر محیط زیستی یافتنی اند و صدالبته در صورت عقیم شدن چرخه بازآوری زیست بوم و غفلت شهروندان و مسئولیت نشناسی مسئولان، رشدشان نیز سرطانی و قارچ گونه خواهد بود!
و اینجاست که رسالت شهروندی، نمود می یابد و احساس مسئولیت، توزین می گردد و سطح هوشیاری و موضع گیری به گاه و به اندازه و کارگر، محاسبه می شود.
این روزها، جامعه و زیست محیط، بی شمار به تکثیر شهروندانی نیازمند است که بی تأمل و درنگ و پرسه زدن در مقدمه سازی برای مستند سازی و رسانه ای کردن اقدام، به خودِ اقدام و عمل، کنش یا واکنشّ منشعب از رسالت ذاتی، همت می گمارند و از طعمه شدن مواهب طبیعی و ثمرده، شایستگان بر سبیل خدمت و تحصیل نیکی ها و سرمست شدن سگ های ولگرد، جلوگیری به عمل می آورند.. تو مگو همه به جنگ اند و زصلح من چه آید
تویکی نه ای، هزاری، تو چراغ خود برافروز سپاس واکنش به موقع این نوجوان رعنای نلاسی در نجات این کودک ناز از چنگال این سگان ولگرد
سردشت : بنیاد توسعه صلح و مهربانی مهربانی های کوچک رئوف آذری